Home   >  Fytonutriënten  >  Nieuws over alfaliponzuur: de...
20-02-2019

Nieuws over alfaliponzuur: de koning der antioxidanten is een serieuze bedreiging voor het verouderingsproces

U vindt voeding belangrijk, en ondertussen weet u wel dat antioxidanten onmisbaar zijn voor de gezondheid. Zo weet u ook dat fruit en groente grote hoeveelheden antioxidanten bevatten en dat ze helpen het verouderingsproces tegen te gaan. U heeft vast en zeker gehoord van carotenoïden, vitamine C, E en selenium, en misschien zelfs van flavonoïden...

Kunt u ookprecies uitleggen welke rol deze stoffen spelen in ons lichaam?En weet u wat de allerbeste antioxidant is, de crème-de-la-crème, de stof die alle andere antioxidanten een boost geeft? Weet u in welke situaties ze onmisbaar zijn en op welk moment u ze dient te gebruiken?

In dit artikel vertellen we u nog een keer alles, maar dan ook alles wat u moet weten over antioxidanten. Lees alles over hun werking en ontdek welke antioxidanten het krachtigst zijn.

De basis van alles: energie halen uit voedsel

Om alle taken uit te kunnen uitvoeren die essentieel zijn voor ons voortbestaan, zoals voortbewegen, ademen of stoffen vervoeren in ons lichaam, hebben onze lichaamscellen natuurlijk energie nodig die afkomstig is van bronnen buiten het lichaam. De energie halen we uit de voeding die we tot ons nemen, om precies te zijn uit de proteïnes, vetten en koolhydraten. De levende organismen die dit voedsel voor ons gemaakt hebben, moesten zelf ook energie gebruiken. En die energie zit nog steeds in dat voedsel. Energie gaat niet verloren. Wanneer u de chemische energie uit een entrecote omzet, dan gebruikt u de energie die het rund heeft aangewend om spierweefsel te maken. Of neem een appel: met het eten van de appel gebruikt u de energie die de appelboom aangewend heeft voor de productie van de vruchten. Dieren halen energie uit het eten van andere dieren of planten. Planten daarentegen weten op ingenieuze wijze de energie van de zon op te slaan. De meeste planten hoeven dan ook geen levende wezens te eten! We hebben ons leven aan hen te danken, want welbeschouwd is het de zon die ervoor zorgt dat al die energie kan circuleren in de vele levende organismen.

We gaan even terug naar de 3 voedingsstoffen die ons in leven houden. Vetten, proteïnes en suikers bevatten superveel energie, maar het lichaam moet die energie nog wel omzetten!Als ons lichaam de moleculen gewoon zou openbreken, dat zou de energie op een chaotische en zelfs explosieve en gevaarlijke manier vrijkomen. Geen enkel dier kan op die manier aan energie komen. Denk maar eens aan een auto: wanneer de tank met brandstof explodeert, dan gaat de auto daar niet van vooruit.

Dieren hebben dan ook een uiterst complex systeem ontwikkeld om de voedingsstoffen te 'verbranden' middels de aaneenschakeling van stappen en met behulp van verschillende aanvullende ingrediënten zoals zuurstof, we met het inademen binnenkrijgen. Om de oorspronkelijke, energierijke moleculen om te kunnen zetten in moleculen die minder energierijk zijn, zorgt het systeem ervoor dat de energie geleidelijk wordt vrijgemaakt. Vervolgens kan ons lichaam het opslaan in een basisvorm zoals die door het lichaam gebruikt kan worden: ATP. ATP is een klein energiemolecuul dat door het lichaam gemakkelijk ingezet kan worden voor allerlei processen waarvoor energie nodig is, zoals de aanmaak van eiwitten, de doorlating van bepaalde stoffen door de celmembranen, de verandering van de vorm van een cel of het knipperen van de ogen. Het is duidelijk dat ATP van levensbelang is voor het lichaam. In minder dan een minuut gebruikt een spiercel bijna 10 miljoen moleculen ATP!

Het ontstaan van ROS, de reactieve zuurstofcomponenten die veroudering bevorderen

Weergave van mitochondriën, de kleine energiefabriekjes

Deze complexe omzettingen vinden plaats in onze lichaamscellen, vooral de kleine energiefabrieken van ons lichaam, oftewel de 'mitochondriën'. Een mitochondrium bevat een aantal compartimenten en elk compartiment heeft een andere doorlaatbaarheid. In vrijwel alle lichaamscellen komen mitochondriën voor. Aan het einde van het proces maken de fabriekjes ATP aan en zorgen ze voor de afvoer van een paar 'schone' afvalproducten: kooldioxide (CO2) en water. We zeggen 'schoon' omdat ze niet toxisch zijn voor het lichaam. Maar helaas zijn dat niet de enige afvalstoffen: er worden in de loop van de verschillende productiestappen stoffen geproduceerd die uiterst giftig zijn voor de cellen, namelijk: de reactieve zuurstofcomponenten (ROS – oftewel Reactive Oxygen Species).Deze elementen zijn zeer instabiel. Ze kunnen ontsnappen uit de fabriekjes en reageren met zuurstof, waardoor ze nog giftiger worden. Deze deeltjes hebben een onweerstaanbare drang om elementen uit andere moleculen te halen om zelf stabieler te worden. Ze zijn dan ook bereid alle moleculen aan te vallen die zich op hun pad bevinden. De aanmaak van ROS is onvermijdelijk. Het is de tol die we betalen voor het uiterst succesvolle energie-omzettingssysteem (ter vergelijking: een mens benut ongeveer 34% van de energie uit de voeding, terwijl een automotor met moeite 25% benut). Met behulp van zuurstof slaagt het lichaam er dus op magistrale wijze in om energie vrij te maken, al produceren we tegelijkertijd ook kleine hoeveelheden toxische moleculen die onze gezondheid op de langere termijn kunnen schaden. Op zich is dit een goed compromis.

Om te voorkomen dat deze schadelijke moleculen de belangrijke bestanddelen van de energiefabrieken, de cel of de extracellulaire elementen aanvallen (zoals eiwitten), heeft ons lichaam een imposante manoeuvre bedacht: het stuurt bestanddelen naar het front die zich laten aantasten door de ROS en die deze instabiele elementen de stabiliteit geven die zie nodig hebben. Dat zijn de beroemde antioxidanten. We zouden kunnen zeggen dat dit de 'soldaten' zijn die zich opofferen voor het belang van 'de natie', in dit geval het lichaam. Het zijn deze 'soldaten' die de klappen opvangen voor de anderen. Omdat de antioxidanten zich opofferen, hebben de ROS geen behoefte meer om stuctuurelementen te pakken van vitale moleculen.

De antioxidanten tegen de ROS: het begint als een gelijke strijd

Onder normale omstandigheden zijn de hoeveelheden ROS in onze cellen te overzien. Het lichaam produceert de hoeveelheid antioxidanten die nodig is voor het minimaliseren van de schade. Het gebruikt eveneens antioxidanten die het uit de voeding haalt, met name uit fruit en groente. En hoe doen planten dat eigenlijk? Ook planten produceren 'soldaten' die strijden tegen ROS. Deze stoffen (de antioxidanten) zitten uiteraard nog in het voedsel dat wij eten. Planten maken er zelfs veel meer van aan dan wij!In tegenstelling tot dieren moeten planten zich blootstellen aan zonnestralen, willen ze energie vergaren. Van UV-stralen weten we dat het een enorme hoeveelheid ROS opwekt (en dat is ook de reden dat mensen die zich te vaak zonder bescherming blootstellen aan de zon hun kans op huidkanker zien toenemen). Planten produceren bovendien pure zuurstof tijdens het proces van fotosynthese, waardoor er nog meer van deze oxiderende moleculen ontstaan. Ze verdedigen zich hiertegen door de aanmaak van een krachtig assortiment van antioxidanten.

Het lichaam gebruikt dus twee soorten 'soldaten' om de ROS te bestrijden: endogene antioxidanten (oftewel antioxidanten die het lichaam zelf aanmaakt) en exogene antioxidanten (afkomstig uit de voeding). Elk type antioxidant heeft een favoriet werkingsgebied: zo zijn er vitamines die specifiek getraind zijn om zich te ontwikkelen op het gebied van de vetten (zoals celmembranen), zoals vitamine E; vitamine C heeft juist weer een voorkeur voor waterhoudende omgevingen, zoals het cytoplasma.



Dit gevecht tussen de ROS en de antioxidanten begint direct na de bevruchting, zodra er zich een embryo vormt. En de strijd duurt ons hele leven voort. Lange tijd, laten we zeggen minstens twintig jaar, gaat deze strijd ongeveer gelijk op. De antioxidanten neutraliseren de ROS, de vitale elementen in ons lichaam worden nauwelijks aangevallen en het lichaam functioneert optimaal. Het komt zelfs regelmatig voor dat het lichaam de ROS gebruikt om te communiceren of om vreemde en ongewenste elementen te verslaan.

Oxidatieve stress: de ROS nemen het over en bedreigen onze gezondheid

Na ons 30e levensjaar wordt de strijd een stukje ingewikkelder. Vanaf dat moment (het kan ook iets eerder of later zijn), beginnen de ROS de overhand te krijgen. Verschillende omgevingsfactoren zorgen ervoor dat het aantal ROS langzaam maar zeker toeneemt. Denk daarbij aan overgewicht, de inname van toxische stoffen (sigarettenrook, pesticiden, zware metalen, etc), luchtvervuiling, microbiële infecties, UV-stralen, chronische ontstekingen en stress.Indien het gaat om tijdelijke factoren, dan zal het lichaam de aanmaak van antioxidanten opvoeren om de status quo te behouden. Maar als het te lang duurt, dan raakt het evenwicht verstoord. Dat is het moment waarop het lichaam meer exogene antioxidanten nodig heeft, oftewel de antioxidanten die we vinden in de voeding. Het lichaam kan zelf niet meer antioxidanten aanmaken en de enige manier om zijn troepen te versterken is door een beroep te doen op de extra aanvoer van 'reeds voorgevormde antioxidanten'. Maar meestal gebeurt het omgekeerde: de inname van antioxidanten door middel van fruit, groente en andere plantaardige elementen is onvoldoende om de strijd te winnen.

Wanneer de ROS langere tijd achtereen de overhand hebben, kunnen ze onherstelbare schade bij allerlei biologische moleculen veroorzaken, hetgeen uiteindelijk kan leiden tot functieverlies (1).

Eiwitten, de favorieten van ROS

Ongeveer 50 tot 70% van de proteïnes vallen het liefst proteïnes aan, en dat kan relatief ernstige gevolgen hebben (2). Meestal vallen ze de laterale ketens van proteïnes aan. Daarbij hebben ze een voorkeur voor zwavelhoudende aminozuren (cysteïne, methionine), basische aminozuren (arginine, histidine, lysine) en aromatische aminozuren (fenylalanine, tyrosine, tryptofaan). Meestal zijn deze aantastingen tijdelijk en kan het lichaam ze vervangen en nieuwe aminozuren aanmaken, maar de werking van verschillende systemen raakt wel een tijdje verstoord (3), ook het antioxidatieve systeem zelf!Wat ook gebeurt, en dat is ernstiger, is dat de beschadigde eiwitten niet meer vervangen of afgevoerd kunnen worden.

Weergave van atherosclerose

Neem nu atherosclerose, een chronische ontstekingsaandoening die leidt tot de vorming van plaque in de grote en middelgrote arteriën. In het begin vallen de ROS bepaalde proteïnes aan die in het bloed circuleren: LDL en VLDL. Dit zijn de proteïnes die cholesterol transporteren naar alle cellen van het lichaam. Wanneer ze beschadigd raken door ROS, scheiden ze ontstekingsbevorderende boodschappers af. Ze vormen daarmee een groot probleem voor het immuunsysteem. Ons lichaam stuurt er gespecialiseerde cellen op af die ze neutraliseren door ze op te slokken, namelijk de macrofagen. Wanneer iemand over grote hoeveelheden LDL en VDL beschikt (meestal als gevolg van een hoge suiker en cholesterolinname), dan hebben de macrofagen het erg druk. Omdat de hoeveelheid LDL en door ROS beschadigde LDL zo groot is, moeten de macrofagen zich letterlijk helemaal volproppen om alles weg te kunnen werken. Al snel zitten ze dan ook helemaal vol met enorme hoeveelheden cholesterol. Ze bevatten zoveel cholesterol dat ze stranden op plekken waar veel stroming in het bloed zit. Ze plakken tegen de wanden en vormen de voor het lichaam gevaarlijke plaques (4). We hebben het hier over de welbekende atheromateuze plaques.

In andere pathologische omstandigheden worden proteïnes die zijn aangetast door ROS niet vernietigd door het lichaam. Ze kunnen dan samenklonteren in cellen en in extracellulaire compartimenten.

ROS vallen ook het DNA aan

ROS zijn helaas bijzonder dol op DNA, en dan met name op een specifiek onderdeel van het DNA, guanine genaamd. Dit is een heel ander verhaal. Een DNA-molecuul is namelijk niet zo gemakkelijk te vervangen. Het beschikt zeker over een herstelsysteem, maar gegevens over het ontstaan van het DNA is vastgelegd in het DNA zelf. De aantasting van DNA door ROS ontregelt op de langere termijn dan ook tal van fysiologische mechanismen. Het draagt direct en indirect bij aan de ontwikkeling van kanker en veroudering. Met de tijd zullende herstelsystemen van het DNA niet meer goed werken. Dit zorgt ervoor dat zich steeds meer mutaties ontwikkelen en dat zich steeds meer defecten voordoen. Wanneer het DNA aangetast raakt, blijft geen enkel systeem onaangetast.

Deze destructieve keten is aangetoond bij het verouderingsproces, maar ook bij bijna alle chronische ziekten. Het is de directe oorzaak van verschillende kankersoorten, van atherosclerose en waarschijnlijk ook van de ziekte van Alzheimer en diabetes.

De aanval van de lipiden in de membranen

Ook onze membraancellen zijn geliefd bij de ROS. Ze bevatten vetzuren die onmisbaar zijn voor onze gezondheid: de meervoudig onverzadigde vetzuren (zoals omega-3). De ROS zijn nu juist in die specifieke vetzuren geïnteresseerd. De vetzuren zijn belangrijk voor het behoud van de soepelheid van de membranen. Die soepelheid is noodzakelijk voor een correcte transmissie van zenuwprikkels en is essentieel ter voorkoming van de cognitieve achteruitgang. Zonder deze vetzuren worden de membranen rigide en raken de cellen verzwakt. Sommige cellen sterven zelfs af.

De ROS vormen deze voor de cel belangrijke vetzuren om in nieuwe producten die schadelijk zijn voor verschillende biologische activiteiten (5). We noemen dit proces lipidenperoxidatie. Het is een progressieve afbraak van het celmembraan, en dit aftakelingsproces gaat net zo lang door (als een domino-effect) totdat het gestopt wordt door een verdedigingsmechanisme. Het belangrijkste verdedigingsmechanisme waarover de membranen beschikken, wordt uitgevoerd door een antioxidant die het lichaam zelf aanmaakt: glutathion peroxidase.

Onze exogene antioxidatieve middelen: van redelijk zwak tot zeer geducht

U weet nu dat wanneer onze endogene (oftewel lichaamseigen) antioxidanten afnemen, de antioxidanten die we innemen via onze voeding een beslissende rol gaan spelen. Dat is de reden waarom de inname van minimaal 5 stuks groente en fruit per dag voor iedereen belangrijk is (in werkelijkheid hebben we nog veel meer nodig), maar voor mensen van boven de 30 is dat belang nog groter.

In onze voeding komen heel veel antioxidanten voor. Maar er zijn er 3 die er echt uitspringen.

Vitamine C

De meeste zoogdieren zijn in staat zelf vitamine C aan te maken in de lever of de nieren, maar de mens kan dat niet. Hij moet deze vitamine dus uit voedsel halen (plusminus 100 mg per dag is het minimum). Vitamine C is bij uitstek in staat ROS te vangen. De vitamine stopt de peroxidatie van de lipiden doordat het de aanmaak van een andere belangrijke antioxidant op gang brengt die zich in vethoudende omgevingen kan ontwikkelen: vitamine E.

Vitamine E

Achter vitamine E gaan in werkelijkheid een aantal sterk op elkaar lijkende moleculen schuil met een antioxidatieve werking, namelijk de tocoferolen en de tocotriënolen. Ze houden van vetachtige milieus, en daardoor kunnen ze snel doordringen in de membranen van de cellen. Het meest algemeen is de vorm α-tocoferol (daarvan krijgen we dagelijks zo'n 10 mg binnen via verschillende plantaardige oliën en noten), maar het lijkt erop dat γ-tocoferol de meest effectieve vorm is (komt onder andere voor in sesamolie).

Alfaliponzuur, de meest doeltreffende antioxidant

U heeft er misschien nog nooit van gehoord, maar dit is toch echt de meest doeltreffende antioxidant die er bestaat. Alfaliponzuur wordt van nature door het lichaam aangemaakt, maar het komt ook voor in onze voeding (het komt in kleine hoeveelheden voor in bladgroenten, zoals spinazie).

We noemen hier vier van de eigenschappen die alfaliponzuur zo bijzonder maken:

  • De enorme veelzijdigheid. Het werkt zowel in waterhoudende als in vethoudende milieus, in tegenstelling tot vitamine E (dat alleen in vethoudende milieus werkt) en vitamine C (dat alleen in water oplosbaar is). Dit is precies de reden waarom we alfaliponzuur ook vaak de universele antioxidant noemen.
  • De krachtige herstellende werking. Alfaliponzuur is in staat andere antioxidanten te herstellen die aangetast zijn door ROS. Op deze manier helpt alfaliponzuur de levensduur en efficiëntie van vitamine E, vitamine C en glutathion te vergroten. Van glutathion vergroot het ook nog eens de aanmaak.
  • Het chelatie-effect. Alfaliponzuur beschikt eveneens over een andere, uiterst belangrijke eigenschap: het is in staat toxische metalen zoals arsenicum, cadmium en kwik te vangen (6-7).
  • Een krachtig reparerend vermogen. Alfaliponzuur bestrijdt ROS en zorgt voor het herstel van de 'dode' soldaten, maar is ook in staat schade te repareren die is ontstaan door de oxidatie van moleculen, met name van proteïnes. En deze eigenschap is vooral belangrijk bij proteïnes die maar moeilijk te vervangen zijn, zoals myoblobine (8).

Een lichaam van een gezonde twintiger is prima in staat om voldoende liponzuur aan te maken. Maar een ouder lichaam kan dat niet meer, zeker niet wanneer er ook nog sprake is van een chronische aandoening, zoals diabetes, cirrose of atherosclerose (9).

Op dit moment wordt er een groot aantal klinische studies uitgevoerd waarmee men tracht de reikwijdte van het vermogen van alfaliponzuur in kaart te brengen. We weten dat het oxidatiestress bestrijdt, oftewel de onbalans die de ROS sterker maakt. Alfaliponzuur maakt de 'soldaten van het wankelende leger’ weer sterk en brengt daardoor een sterk effect teweeg. Alfaliponzuur is dan ook buitengewoon nuttig voor alle aandoeningen die gerelateerd zijn aan oxidatieve stress. Een studie heeft eveneens positieve effecten aangetoond van een supplementinname van alfaliponzuur in relatie tot ouderdomsgerelateerde doofheid (10).

Recente studies tonen echter aan dat deze antioxidant echter tot nog veel meer in staat is.

Alfaliponzuur en de strijd tegen veroudering: telomerase en dag- en nachtritme

Enkele decennia geleden ontdekten wetenschappers dat onze chromosomen (oftewel de deeltjes die onze genen bevatten) zich naarmate we ouder worden op een regelmatige manier verkorten. Om te voorkomen dat het lichaam te lijden heeft onder deze verkorting, heeft de natuur ervoor gezorgd dat de uiteinden van de chromosomen compleet nutteloze DNA-sequenties bevatten. Op die manier kunnen de chromosomen dus korter worden zonder dat het lichaam hier hinder van ondervindt. Helaas zijn deze nutteloze sequenties niet oneindig lang. Vroeg of laat gaat het lichaam de eerste hinder ondervinden van de verkorting, waarbij kostbare genetische informatie verloren gaat. Vanaf dat moment leidt de verdere verkorting van de chromosomen tot de verdwijning van een groot aantal genen. De werking van tal van cellen in het hele lichaam raakt verstoord. Wanneer we bij dit stadium zijn aangekomen, zorgen veel cellen ervoor dat ze afsterven om hiermee een catastrofe te voorkomen. Dat is nog eens een bijkomend effect van veroudering...

Er bestaat echter ook een enzym dat nieuwe DNA-sequenties vormt aan de uiteinden en dat de verkorting van chromosomen tegengaat. Dit enzym wordt echter alleen in gespecialiseerde cellen aangemaakt, met name in de cellen van een embryo. Dit speciale enzym heet telomerase.In 2015 toonden onderzoekers aan dat de inname van een supplement van alfaliponzuur de activiteit van dit enzym zou stimuleren. Zo werden er positieve effecten geobserveerd bij dieren met atherosclerose (11).



Maar dat is nog niet alles! Onderzoekers hebben ook aangetoond dat alfaliponzuur zou helpen bij het in stand houden van een regulier dag- en nachtritme (12). We weten dat de biologische klok ontregeld kan raken als we ouder worden. Dit kan veel ongewenste effecten hebben op de biologische functies, zoals de stressbestendigheid, de werking van het hart, de hormonale balans, de prestaties van de spieren, de stofwisseling van glucose... "We hebben gezien bij dieren dat een supplementinname van liponzuur leidde tot een verbeterd cognitief vermogen en tot de verbetering van de expressie van een bepaald gen dat gerelateerd is aan de ontgifting en antioxidatie tot het niveau zoals men dat ziet bij zeer jonge dieren, aldus een enthousiaste professor Tory Hagen, een van de auteurs van de studie. "Hoe beter we onze biologische klok leren begrijpen, hoe meer we ons realiseren dat deze betrokken is bij een zeer groot aantal aspecten van ons leven", vertelt hij verder. "Het zogenaamde cirdardiaanse ritme is van invloed op een reeks van biologische criteria. Als alfaliponzuur in staat is dit ritme te synchroniseren, dan heeft dit een significant voordeel voor het lichaam. "

Alfaliponzuur en antioxidanten: het vervolg van de studies

Onderzoekers gaan verder met het in kaart brengen van de onvermoede capaciteiten van alfaliponzuur. Net als bij andere antioxidanten, gaan ook deze onderzoeken niet vanzelf. Het belang van deze stoffen is de ontwikkeling tegen te gaan van ziektebeelden die gerelateerd zijn aan oxidatieve stress en veroudering te vertragen. Welnu, het is moeilijk om deze effecten te meten tijdens klinische testen die meestal slechts een paar maanden duren. Een supplementinname van 2, 5 of zelfs 10 jaar zou de ontwikkeling van een bepaalde pathologie wellicht tegengaan. Het zou de tekenen van veroudering kunnen vertragen, gehoorproblemen kunnen voorkomen,.....maar hoe toon je aan dat deze aandoeningen voorkomen kunnen worden als ze zich niet voordoen? En hoe kan men dan aantonen dat de aandoeningen voorkomen zijn dankzij de inname van de supplementen?

Eigenlijk is dit hetzelfde probleem als dat van de onderzoekers die de gevolgen van vervuiling of pesticiden op de langere termijn willen aantonen. Deze schadelijke stoffen doen precies het omgekeerde: ze verhogen het gehalte aan ROS en versnellen het ontstaan van kankers en de voortschrijding van het verouderingsproces. Omdat het soms wel 20 jaar duurt voordat de effecten zich voordoen, doen wetenschappers er soms ook decennia lang over om een relatie te leggen tussen producten en risico's. Deze link tussen oorzaak en effect berust vaak op observatiestudies en laboratoriumwerk. Klinische studies hebben geen enkel nut als het gaat om het in kaart brengen van het risico van schadelijke stoffen (wie zou zich willen onderwerpen aan een onderzoek waarin men gedurende 30 jaar pesticiden toegediend krijgt?).

Om terug te komen op alfaliponzuur: in klinische studies ziet men voornamelijk een effect wanneer de situatie al redelijk ernstig is, oftewel: wanneer de ROS reeds alom aanwezig zijn in het lichaam. Dit is bijvoorbeeld het geval bij diabetes. Ze tonen ook aan dat er sprake is van een onmiskenbare en objectieve daling van het gehalte van de ROS in het plasma en een stijging van het gehalte aan antioxidanten (13). Verder moeten we afgaan op observatiestudies, in vitrostudies en studies bij dieren, waarvan er inmiddels redelijk veel beschikbaar zijn.

Hoe kiest u het beste een supplement van alfaliponzuur?

We kunnen er niet omheen: supplementen van alfaliponzuur worden in laboratoria gemaakt. Dit proces komt neer op de samenvoeging van twee vormen van alfaliponzuur: de R-vorm en de S-vorm. Het molecuul van de R-vorm is het zelfde als het molecuul dat door ons lichaam wordt geproduceerd. De S-vorm daarentegen is niet meer dan een slechte kopie. Deze vorm lijkt overigens totaal inactief te zijn.

Het merendeel van de verkopers stelt u een supplement voor van beide vormen, want het scheiden van de twee vormen is een kostbaar proces. En dat betekent dat u moet opletten: wanneer het etiket aangeeft dat er 200 mg alfaliponzuur inzit zonder dat dit nader wordt gespecificeerd, dan betekent dit hoogstwaarschijnlijk dat het supplement beide vormen in gelijke hoeveelheden bevat, oftewel 100 mg van de werkzame vorm van alfaliponzuur. De S-vorm mag dan onschuldig lijken, maar ons lichaam heeft niks aan dit molecuul. Als u kunt kiezen, geef dan de voorkeur aan supplementen met uitsluitend R-liponzuur, zoals R-Lipoic Acid 100mg.


Kies ook voor een supplement dat geen al te hoge dosis per capsule bevat: aangezien alfaliponzuur slechts een korte tijd kan overleven in ons lichaam (14), is het verstandiger om kleinere hoeveelheden verspreid over verschillende doseringen in te nemen. In wetenschappelijk studies gebruikt men oraal in te nemen alfaliponzuur in de dosering van 100 tot 200 mg per dag, 3 keer per dag. In de studies waarin de gunstige effecten zijn aangetoond (15-21) was steeds een behandeling van een aantal weken nodig voordat men de effecten kon merken.

Het is ook belangrijk om het supplement enige tijd voor of na de maaltijd in te nemen: de andere voedingsstoffen en micronutriënten verminderen namelijk de biologische beschikbaarheid van het supplement! Wanneer het geen hinder heeft van de andere voedingsstoffen, kan alfaliponzuur van alle beschikbare transportstoffen en kan het gemakkelijk de darmwand passeren en verder vervoerd worden naar de rest van het lichaam (22).

Ten slotte nog een belangrijk punt: alfaliponzuur is zeer gevoelig voor warmte, vocht en licht: het dient dan ook bewaard te worden op een droge en koele plaats.



De belangrijkste punten op een rij

  • De aanmaak van energie op basis van voedingsstoffen en zuurstof zorgt voor het ontstaan van toxische stoffen in ons lichaam: de ROS.
  • Het lichaam is in staat om ROS te beheersen met behulp van de lichaamseigen antioxidanten en antioxidanten uit voeding.
  • Naarmate we ouder worden, zeker wanneer we ook nog last krijgen van bepaalde aandoeningen, krijgen de ROS de overhand en worden essentiële stoffen aangetast, zoals proteïnes en lipiden. Zelfs het DNA wordt aangetast.
  • Alfaliponzuur is uitstekende universele antioxidant: het wordt door het lichaam aangemaakt maar zit ook in bepaalde voedingsmiddelen. Het gaat mutaties tegen en bevordert de aanmaak van verschillende andere antioxidanten, waarmee het eveneens het verouderingsproces zou tegengaan.
    Adequate dosering: 3 capsules van 100 mg
    R-liponzuur tussen de maaltijden door.

Het recept voor een doeltreffende en duurzame energieaanmaak

De belangrijkste ingrediënten:

  • Voedingsmiddelen die rijk zijn aan koolhydraten, proteïnes en lipiden (ongeveer 2000 tot 3000 kilocalorieën per dag).
  • Zuurstof (ongeveer 12.000 liter lucht per dag).
  • Vitamine B3 (draagt bij aan de aanmaak van NAD, een stof die een belangrijke rol speelt in verschillende processen).
  • Co-enzym Q10 (een intermediair die we vooral in vlees en vis vinden).

Afvalstoffen van het systeem:

  • Kooldioxide (CO2).
  • Water.
  • Toxische, oxidatieve stoffen, oftewel de ROS.

Onze tips:

  • een gezonde darmwand kan voedingsstoffen (koolhydraten, proteïnes en vetten) en micronutriënten beter op nemen.
  • Supplementinname van antioxidanten (vooral alfaliponzuur) en een hoge inname van bij voorkeur rauwe plantaardige voedingsmiddelen.
  • Vermijd extra bronnen van ROS, zoals tabak, pesticiden, vervuiling, on beschermde blootstelling aan de zon, voortdurende blootstelling aan lawaai, etc.


Referenties

  1. Carrière A, Galinier A, Fernandez Y, et al. Les espèces actives de l’oxygène : le yin et le yang de la mitochondrie. Med Sci (Paris) 2006 ; 22 : 47-53.
  2. Davies KJ. Protein damage and degradation by oxygen radicals. I. General aspects. J Biol Chem 1987 ; 262 : 9895-901
  3. Finkel T. Redox-dependent signal transduction. FEBS Lett 2000 ; 476 : 52-4.
  4. Nakajima K, Nakano T, Tanaka A.— The oxidative modification hypothesis of atherosclerosis : The comparison of atherogenic effects on oxidized LDL and remnant lipoproteins in plasma. Clin Chim Acta, 2006, 367, 36-47.
  5. Murphy RC. Free radical-induced oxidation of glycerophosphocholine lipids and formation of biologically active products. Adv Exp Med Biol 1996 ; 416 : 51-8.
  6. Biewenga GP, Haenen GR, Bast A. The pharmacology of the antioxidant lipoic acid. General pharmacology. 1997;29(3):315-31. Epub 1997/09/01
  7. Goraca A, Huk-Kolega H, Piechota A, Kleniewska P, Ciejka E, Skibska B. Lipoic acid - biological activity and therapeutic potential. Pharmacological reports : PR. 2011;63(4):849-58. Epub 2011/10/18.
  8. Packer L, Witt EH, Tritschler HJ. alpha-Lipoic acid as a biological antioxidant. Free radical biology & medicine. 1995;19(2):227-50. Epub 1995/08/01.
  9. Kagan VE, Shvedova A, Serbinova E, et al. Dihydrolipoic acid—a universal antioxidant both in the membrane and in the aqueous phase. Reduction of peroxyl, ascorbyl, and chromanoxyl radicals. Biochem Pharmacol. 1992;44:1637-1649.
  10. Seidman MD, Khan MJ, Bai U, et al. Biologic activity of mitochondrial metabolites on aging and age-related hearing loss. Am J Otol.2000;21:161-167.
  11. Shiqin Xiong, Nikolay Patrushev, Farshad Forouzandeh, Lula Hilenski, R. Wayne Alexander. PGC-1α Modulates Telomere Function and DNA Damage in Protecting against Aging-Related Chronic Diseases. Cell Reports, 2015; DOI: 10.1016/j.celrep.2015.07.047
  12. Oregon State University. "Lipoic Acid Explored As Anti-aging Compound." ScienceDaily. ScienceDaily, 18 May 2007.
  13. Mantovani G, Maccio A, Madeddu C, Mura L, Massa E, Gramignano G, et al. Reactive oxygen species, antioxidant mechanisms, and serum cytokine levels in cancer patients: impact of an antioxidant treatment. Journal of environmental pathology, toxicology and oncology : official organ of the International Society for Environmental Toxicology and Cancer. 2003;22(1):17-28. Epub 2003/04/08.
  14. Breithaupt-Grogler, Dose-proportionality of oral thioctic acid--coincidence of assessments via pooled plasma and individual data. Eur J Pharm Sci. 1999 Apr;8(1):57-65.
  15. Jacob S, Henriksen EJ, Schiemann AL, et al. Enhancement of glucose disposal in patients with type 2 diabetes by alpha-lipoic acid.Arzneimittelforschung. 1995;45:872-874.
  16. Kawabata T, Packer L. Alpha-lipoate can protect against glycation of serum albumin, but not low density lipoprotein. Biochem Biophys Res Commun. 1994;203:99-104.
  17. Nagamatsu M, Nickander KK, Schmelzer JD, et al. Lipoic acid improves nerve blood flow, reduces oxidative stress, and improves distal nerve conduction in experimental diabetic neuropathy. Diabetes Care. 1995;18:1160-1167.
  18. Suzuki YJ, Tsuchiya M, Packer L. Lipoate prevents glucose-induced protein modifications. Free Radic Res Commun. 1992;17:211-217
  19. Jacob S, Ruus P, Hermann R, et al. Oral administration of RAC-alpha-lipoic acid modulates insulin sensitivity in patients with type-2 diabetes mellitus: a placebo-controlled pilot trial. Free Radic Biol Med. 1999;27:309-314.
  20. Dincer Y, Telci A, Kayali R, Yilmaz IA, et al. Effect Of alpha-Lipoic Acid On Lipid Peroxidation And Anti-Oxidant Enzyme Activities In Diabetic Rats. Clin Exp Pharmacol Physiol. 2002;29:281-284.
  21. Melhem MF, Craven PA, Liachenko J, et al. Alpha-lipoic acid attenuates hyperglycemia and prevents glomerular mesangial matrix expansion in diabetes. J Am Soc Nephrol. 2002;13:108-116.
  22. Chng HT, New LS, Neo AH, Goh CW, Browne ER, Chan EC. Distribution study of orally administered lipoic acid in rat brain tissues. Brain Res. 2009 Jan 28;1251:80-6. doi: 0.1016/j.brainres.2008.11.025. Epub 2008 Nov 19.
Voedingsstoffen bestellen die gerelateerd zijn aan dit artikel
R-Lipoic Acid

Het natuurlijke en voor het lichaam gemakkelijk opneembare alfa lipoïdezuur

www.supersmart.com
Natural Anti Aromatase Support

Nieuwe verbeterde samenstelling met DIM, quercetine en basterdwederik

www.supersmart.com
Ontdek ook
04-09-2019
20 jaar jongere bloedvaten met deze antioxidant...
Uit een onderzoek dat gepubliceerd werd in Hypertension , het blad van de American Journal of Heart Association, is er nieuw bewijs dat dit voedingssupplement...
Lees verder
13-02-2017
Zink: dagelijkse inname voor minder DNA-schade
De supplementinname van zink roept vragen bij u op: is het goed voor het lichaam? Wat is het effect? Hoe werkzaam is het? Een kort...
Lees verder
21-08-2019
Aanmaak van een stof die veroudering tegengaat...
De strijd tegen veroudering zet zich voort. Enkele onderzoekers die werken voor een start-up hebben ontdekt dat urolithin A 1 een stof die wordt aangemaakt...
Lees verder
Volg ons
Kies de gewenste taal
nlfrendeesitpt

Gratis

Dank u voor uw bezoek. Voor u vertrekt:

MELD U AAN VOOR
Club SuperSmart
En profiteer
van exclusieve voordelen:
  • Gratis: wekelijkse al uwwetenschappelijke publicaties van "Nutranews"
  • Exclusieve aanbiedingen voor clubleden
> Doorgaan