Als ik maar een supplement mee zou mogen nemen naar een verlaten eiland...

Als ik maar een supplement zou mogen meenemen naar een verlaten eiland.... dan zou dat CoQ10 zijn, ook wel co-enzym Q10 of ubiquinone genoemd.
De pure vorm is een soort gelige, smaakloze en reukloze kristalpoeder. Het is echter een stof die overal in ons lichaam voorkomt. De naam geeft dit al aan: het Latijnse woord 'ubi' betekent 'overal'.
Voor de ontdekking van deze stof ontving de Engelse onderzoeker Peter Mitchell in 1978 de Nobelprijs. CoQ10 is dan ook een heel bijzondere en onmisbare stof. Het zit in elke cel van ons lichaam en het speelt een belangrijke rol als 'opstartvonkje' voor het proces in de mitochondriën waardoor er energie wordt aangemaakt. Mitochondriën zijn kleine 'energiefabriekjes die energie in de cellen aanmaken.
Al onze vitale organen, en vooral ons hart en onze hersenen hebben een constante aanvoer van CoQ10 nodig om goed te functioneren. Maar dat geldt eigenlijk voor al die10.000 miljard cellen waaruit uw lichaam is opgebouwd. Daar komt nog bij dat CoQ10 een krachtige antioxidant is. Het is namelijk deze stof die in actie komt wanneer uw vitamine C-voorraad uitgeput raakt, en die uw vitamine E beschermt.

Normaal gesproken produceert de lever zelf CoQ10 en vult u met uw voeding deze stof aan. Het komt voor in walnoten, amandelen, olie, olierijke vruchten en groene groenten.
Ook spinazie is rijk aan CoQ10. Daarnaast bevatten bepaalde vissoorten, zoals sardientjes, twee keer zoveel CoQ10 als rundvlees. Maar we moeten realistisch blijven: om de helft van de dagelijks benodigde hoeveelheid CoQ10 binnen te krijgen (100 mg) dienen we 1,6 kg sardientjes te eten.
Nu is het zo dat onze lever met het ouder worden minder CoQ10 aanmaakt. Bij personen die statines gebruiken (medicijnen voor de verlaging van het cholesterolgehalte), kan die aanmaak zelfs geheel tot stilstand komen. Er kunnen zich dan geheugenproblemen en hartziektes (ischemie) voordoen.
Het tekort aan CoQ10 houdt verband met het ontstaan van zoveel aandoeningen, dat het er teveel zijn om op te noemen. Denk bijvoorbeeld aan kanker, Alzheimer, prostaataandoeningen, Parkinson, migraine, aftakeling van de gele vlek door veroudering, etc.
In Japan is CoQ10 sinds 1974 een goedgekeurde behandeling voor hartfalen. Het wordt dagelijks door miljoenen patiënten ingenomen.
Er zijn vele onderzoeken uitgevoerd naar de werking van de stof bij hartfalen. De auteurs van een meta-analyse die uitgevoerd werd in 2006 hebben zich gebogen over elf klinische proeven (bij in totaal driehonderdnegentien personen), en zij kwamen tot de conclusie dat CoQ10 een gunstige werking heeft voor patiënten die leiden aan hartfalen. (1)
De resultaten van de voorlopige klinische proeven en case studies tonen aan dat CoQ10 de recidive en het ontstaan van atherosclerose zou kunnen voorkomen bij personen die een hartinfarct hadden gehad.(2)
Jammer genoeg is het voor het verkrijgen van gunstige effecten niet voldoende om een willekeurige vorm van CoQ10 in te nemen als voedingssupplement.
Er bestaan twee vormen van CoQ10, namelijk ubiquinone en ubiquinol.
Ubiquinol is de gereduceerde vorm van CoQ10, dat wil zeggen de vorm die een extra elektron bezit, waarmee deze vorm vrije radicalen kan neutraliseren.
De ubiquinol-vorm verdient bij het innemen van CoQ10 dan ook de voorkeur. De ideale dagelijkse dosis is twee maal daags 100 mg.

-------------------------------------------------------
(1) «The impact of coenzyme Q10 on systolic function in patients with chronic heart failure. » Sander S, Coleman CI, et al. J Card Fail. 2006 Aug;12(6):464-72.
(2) Singh RB, Neki NS, et al. « Effect of coenzyme Q10 on risk of atherosclerosis in patients with recent myocardial infarction. » Mol Cell Biochem. 2003 Apr;246(1-2):75-82.13. Singh RB, Wander GS, et al. «Randomized, double-blind placebo-controlled trial of coenzyme Q10 in patients with acute myocardial infarction. » Cardiovasc Drugs Ther. 1998 Sep;12(4):347-53. Kuklinski B, Weissenbacher E, Fahnrich A. «Coenzyme Q10 and antioxidants in acute myocardial infarction. » Mol Aspects Med. 1994;15